Repeat After Me is een interactieve installatie die stemmen registreert en verzamelt van bezoekers aan het Haus der Kulturen der Welt (HKW) in Berlijn. Bezoekers worden uitgedaagd om te schreeuwen, kreunen, fluisteren, janken en hoesten; zo ongeveer allesbehalve praten. Door de opgenomen stemmen te stapelen, worden de bezoekers onderdeel van één krachtige stem die ruzie maakt met een algoritme zonder fysiek bij elkaar te zijn. Repeat After Me geeft een speels antwoord op de technologische toe-eigening van de stem en viert de menselijkheid ervan in al haar facetten, in een tijd waarin de grenzen tussen echt en onecht, en tussen mens en data vervagen. 

Worden mensen robots of worden robots menselijker gemaakt? De interactieve installatie Repeat After Me roept veel, soms ongemakkelijke vragen op over wie de grootste stem in het kapittel heeft als het gaat over onze interactie met technologie. Moniker slaagt erin daar pure poëzie van te maken. Stemherkenning speelt een steeds grotere rol in ons dagelijks handelen. Op welk punt kunnen we mens en computer niet meer van elkaar onderscheiden? Repeat After Me geeft geen antwoord, maar vraagt aandacht voor onze relatie tot machines en algoritmes, en in hoeverre daarin ruimte is voor menselijkheid en diversiteit.