De Puccinimethode staat voor een kwalitatief goede, fysieke inrichting van de Amsterdamse openbare ruimte: alle straten, pleinen, parken en plantsoenen. De Puccinimethode definieert hoe en waarmee deze gemaakt worden. Profielen en bijbehorende inrichtingsprincipes zijn ontwikkeld voor diverse soorten straten. Verschillende belangrijke details zijn uitgewerkt. De materiaalkeuze voor het soort tegel, klinker en straatkolk is bepaald. Een goed en vooral slim evenwicht tussen innoveren en standaardiseren is hierbij belangrijk. Door de combinatie te standaardiseren waar het kan, maar ook ruimte te bieden aan verbijzonderingen en maatwerk, ontstaat een typisch Amsterdams straatbeeld dat een vanzelfsprekend, samenhangend en rustig decor vormt voor het zo drukke stedelijke leven.

De gemeente Amsterdam neemt design serieus en zet het ook serieus in: net als bij andere projecten vormt dit ‘designsysteem’ voor het straatbeeld van de stad daarvoor het bewijs. De Puccinimethode ligt logischerwijs een beetje onder de oppervlakte, maar is enorm betekenis- en impactvol. Voor zowel de toekomst van het Amsterdamse straatbeeld, als de manier waarop gemeenten zélf kaders kunnen scheppen voor een consistente uitvoering. Een zorgvuldige, bijna ambachtelijke werkwijze. En omdat de gemeente prioriteit maakt van kwaliteit, stelt ze de juiste kaders voor een adequate uitvoering: een basisvoorwaarde voor serieus, goed en vooral zorgvuldig opdrachtgeverschap.