Een half jaar lang waren er midden in de mensenmassa elke dag vier acteurs te vinden bij de ingang van perron 5/7 op Utrecht Centraal. De acteurs voerden een choreografie uit bestaande uit dagelijkse bewegingen en scènes die je op het station zou verwachten. Scènes die je daar voortdurend terug ziet: het drinken van een kop koffie of thee, even het nieuws lezen op je telefoon, langzaam in gedachten verzonken heen en weer slenteren. Een semipermanente performance, expres zonder tekst, uitleg of aankondiging, omdat de ontdekking ervan een individuele ervaring moest zijn. Dankzij deze simpele en transparante strategie is met minimale middelen een theatrale ruimte ontstaan, op een plek waar dat niet voor de hand ligt. How can we know (…) infiltreerde op een subtiele manier in de omgeving en beïnvloedde het gedrag en de blik van de passanten. Sander Breure en Witte van Hulzen laten hiermee zien hoe je met immateriële middelen (de beleving van) de publieke ruimte ingrijpend verandert.

Een interventie door menselijk acteren die impact heeft op ons gedrag in de openbare ruimte, dat vindt de commissie absoluut een nominatie waard. How can we know (…) maakt een statement in een heel drukke ruimte die volledig gescript is en waar normaal gesproken weinig ruimte is voor individuele eigenheid. De interventie spiegelt het eentonige gedrag van de stationsbezoeker. De ontregeling die deze performance teweegbrengt bracht, is een tegengeluid tegen de enorme efficiëntie van het station.